Het is al even geleden gepresenteerd: het nieuwe hoofdlijnenakkoord. Inmiddels komt het bordes in beeld. De titel van het hoofdlijnenakkoord is imponerend: hoop, lef en trots. Je kunt er van alles van vinden, maar de ambitie is er dan toch maar. Ik hoop dan ook dat we in dit land over enkele jaren hoop hebben, lef tonen en trots zijn. Je zult er maar aan moeten gaan staan….. 

Vraag is natuurlijk geeft dit echt een hoofdlijn of bezorgt ons dit vooral hoofdpijn? Als wethouder probeer ik primair ook te bedenken wat de lokale invloed is van zo’n hoofdlijnenakkoord. Met name dan op terreinen waar ik mee bezig ben. Ik ben echt benieuwd wat er bijvoorbeeld gaat gebeuren op het gebied van het onderwijs. Is er bijvoorbeeld echt oog voor de koppeling met andere domeinen volksgezondheid en jeugdzorg? Het onderwijs heeft namelijk volop te maken gezond leven en steeds meer jongeren die zorg nodig hebben. En komt er meer financiële ruimte voor onderwijshuisvesting? Hard nodig voor de projecten die in Papendrecht op stapel staan. Genoemde zaken lijken er nogal bekaaid af te komen. Sowieso wordt er beperkt geïnvesteerd in het onderwijs.

Of wat te denken van publieke gezondheid? Het lijkt dat er meer aandacht komt voor preventie. Nu hebben we daar als gemeente afgelopen jaren veel aandacht voor gehad. Dus dat lijkt een vervolg. Prima dus! Verder is het nog niet echt concreet. Afwachten maar.

En wat zit er voor het thema circulariteit in het vat? Schone bedrijven lijken volop ruimte te krijgen. Dat is natuurlijk goed nieuws. Betekent dat ook dat bedrijven met zeer zorgwekkende stoffen aangepakt worden? De aandacht voor hergebruik van materialen is natuurlijk zeker goed. Of het voldoende ambitie is, is de vraag.

Zo is er natuurlijk veel meer. Vooral valt op dat er nog veel concreter moet worden. Daar ben ik oprecht benieuwd naar. En waar mogelijk moet ik als wethouder, denk ik, altijd kijken waar er meer mogelijk is. Hoofdlijnakkoord of niet.

Ik kom nog even terug op hoop, lef en trots. Het zouden niet de termen zijn waar ik meteen mee op de proppen zou komen…. Zeker niet als er nog zoveel open ligt. Maakt dat het beleid niet teveel afhankelijk van wat de minister al dan niet kan? Liever volg ik het quasi-serieuze alternatief van een van mijn collega-wethouders op: geloof, hoop en liefde. Dat lijkt me sowieso een prima titel om onder te werken: een hoofdlijn zonder bijbehorende hoofdpijn.