Wat zou het mooi zijn als iedereen dat deed: verantwoordelijkheid nemen! Maar voor je het weet zit je in een discussie over wie er precies verantwoordelijk is. Op zich gebeurt dat overal. In het gezin is het niet anders: er zijn wat taken verdeeld en toch weet iemand haarfijn aan te geven waar de verantwoordelijkheid ophoudt. En dan volgt er uiteraard discussie…

Verantwoordelijkheden afbakenen is een heel formeel gebeuren. Het resultaat zijn lijstje met taken die verdeeld worden. Het kan natuurlijk duidelijkheid scheppen: jij bent van dat en ik ben van dit. En helderheid is altijd fijn.

Toch spreekt verantwoordelijkheid nemen mij meer aan. Het betekent namelijk dat je niet naar jezelf kijkt, maar naar wat je op moet lossen. Het betekent dat je je niet meer op jezelf richt, maar op de ander of voor de ander. Of om het anders te zeggen, zoals ik dat al vaak gehoord hebt. Wanneer je verantwoordelijkheid neemt, verplaats je je van de tribune naar het speelveld. Vanaf de tribune kun je haarfijn aanwijzen wie wat moet doen of had moeten doen. Op het speelveld blijkt het in de dynamiek van het spel heel anders.

Wat mij betreft mag de landelijke politiek de beweging naar het speelveld ook gaan maken. Wat worden er weer een spelletjes gespeeld en willen partijen aan de zijlijn blijven staan. Uiteindelijk zijn partijen dan toch vooral met zichzelf bezig. Het land heeft echter wat anders nodig: verantwoordelijkheid nemen. Handen moeten uit de mouwen. Dan blijven er nog steeds een heleboel lastige vragen over. Maar er gebeurt wat en er komt beweging. Hopelijk leidt dat tot een aantal mooie oplossingen en uitkomsten.

Tegelijkertijd kan iedereen dicht bij huis en dicht bij zichzelf beginnen. Perfect wordt het in het ondermaanse nooit. Wel streven we naar beter. Dat is verantwoordelijkheid nemen! De bal is al in het spel, maar wie speelt er mee?